لباس ما، هویت ماست
جامه پوش: مهپاره اکبری، هنرمند پیشکسوت عرصه پوشاک اقوام ایرانی می‌گوید تجلیل در هر مقطعی برایم ارزشمند بوده اما باید برای آرامش و آسایش هنرمندان پا به سن گذاشته، قدم‌های بزرگ‌تر برداشته شود.
مهپاره اکبری، پژوهشگر، مدرس دانشگاه و از هنرمندان پیشکسوت عرصه پوشاک اقوام ایرانی، طی روزهای اخیر در مراسم تجلیل از هنرمندان پیشکسوت متولد اسفندماه در جمع مدعوان حضور داشته و این از معدود دفعاتی بوده است که شاهد حضور یک هنرمند عرصه مد و لباس در این مراسم بوده‌ایم.
او که متولد سال 1331 و در حوزه پوشاک اقوام ایرانی مجموعه‌دار است، هنرهای متعددی از فرش‌بافی و منبت‌کاری تا انواع دوخت‌های سنتی مناطق مختلف ایران را تجربه کرده اما در سه دهه اخیر، بیشتر تمرکز خود را روی جمع‌آوری انواع دوخت‌های سنتی، پارچه‌های دست‌بافت مناطق مختلف و پوشاک اقوام معطوف ساخته که طبقات مختلف اجتماعی و مناسبت‌های گوناگون را در بر می‌گیرد.
اکبری درباره شرایط حاکم بر هنرمندان پیشکسوت گفت: تجلیل به معنای قدردانی از نتیجه زحمات هنرمندان از سوی مدیران، حرکتی بسیار ارزشمند است که البته فعالان حوزه مد و لباس در این بخش به‌ندرت موردتوجه قرار داشته‌اند و این هنر متقدم در حالی مهجور واقع‌شده که همگان می‌دانیم لباس ما هویت ماست.
این هنرمند اذعان داشت: تجلیل در هر مقطعی برایم ارزشمند بوده اما باید برای آرامش و آسایش هنرمندان پا به سن گذاشته، قدم‌های بزرگ‌تری برداشته شود.
او در ادامه افزود: مؤسسه هنرمندان پیشکسوت یا هر نهاد دیگری که می‌تواند صدای این طیف از جامعه باشد، باید به مشکلات و مسائل خاص این افراد نیز توجه داشته باشد که ازجمله آن می‌توان به مسئله بیمه هنرمندان پیشکسوت اشاره کرد.
اکبری اذعان داشت: پس از این همه سال پژوهش، تدریس و فعالیت در زمینه هنر تاکنون هیچ ارگانی من را بیمه نکرده و اکنون در سن و سالی قرار دارم که باید به‌جای تمرکز روی تربیت نیروهای متخصص در حوزه پوشاک اقوام یا هر فعالیت دیگری در مسیر انتقال تجربیاتم، به فکر تأمین داروهایم با رقم‌های بسیار بالا باشم.
این هنرمند در ادامه به موضوع موزه پوشاک اقوام اشاره کرد و گفت: سرتاسر ایران سرشار از هنرمندانی است که بدون هیچ سواد یا آموزشی با تکیه‌بر هوش و استعداد ذاتی و البته تجربه مادران و پدرانشان، آثاری را خلق کرده‌اند که امروزه منبع الهام طراحان لباس ایرانی و خارجی هستند و یک نیاز مبرم است تا به سراغ این افراد برویم و از آن‌ها بخواهیم با آثار کم‌نظیرشان در پروژه احداث یک موزه ملی و بزرگ در زمینه پوشاک اقوام سهیم باشند که البته همین امر، خود مستلزم یک حرکت پژوهشی کلان و تخصیص بودجه قابل‌توجه است که امیدواریم دولت‌ها به آن اهتمام ویژه ورزند.