جامه پوش: صنعت مد بر روی محیط زیست یک تأثیر فاجعه آمیز داشته است. در حقیقت این صنعت، بعد از نفت دومین صنعت آلوده کننده جهان است و چون در حال رشد و گسترش است، پس آسیب آن بر روی محیط زیست روز به روز بیشتر می شود. با این حال راه حل ها و جایگزین هایی جهت کم کردن این مشکل وجود دارد. اولین گام به ایجاد آگاهی و اشتیاق برای تغییر مربوط می شود.
بیش از ۱۰۰ میلیارد تکه لباس و ۱۴ میلیارد جفت کفش در سال ۲۰۱۶ به فروش رفته است. این رقم نشان دهنده پتانسیل زیاد کالاهای استفاده شده برای ایجاد ضایعات است. با این حال تنها ۲۰ درصد از منسوجات قابلیت بازیافت دارند و کمتر از ۱۰ درصد از لباس ها می توانند به پوشاک جدید در هر سال تبدیل شوند. هر تن از منسوجات دور ریختنی که بتوانند بازیافت یا دوباره مورد استفاده قرار گیرند، از ورود ۱۱ تن دی اکسید کربن به اتمسفر جلوگیری می نمایند. عنوان گردیده است که هر هزار تن از منسوجات استفاده شده در صورتیکه جمع آوری شوند، می توانند در حدود هفت شغل تمام وقت و ۱۵ شغل پاره وقت به وجود آورند. چین از انتهای سال ۲۰۱۷، واردات ضایعات منسوجات را ممنوع اعلام کرده است و شاید ممنوعیت دفن زباله های محصولات نساجی در اروپا نیز وضع گردد. در حال حاضر بسیاری از برندها و خرده فروشان بزرگ، محل هایی را برای جمع آوری لباس های کهنه در نظر گرفته اند.
صنعت مد جزء آن دسته از صنایعی است که به آب زیادی نیاز دارد. محصول زراعی مثل پنبه که ۹۰ درصد از همه الیاف طبیعی استفاده شده در صنعت نساجی را به خود اختصاص می دهد و در ۲۲ درصد از منسوجات تولید شده جهانی به کار می رود، برای به عمل آوری نیازمند آب فراوانی است. رشد پنبه به حداقل ۱۰ هزار لیتر آب جهت تولید یک کیلوگرم پنبه احتیاج دارد (بعضی از تخمین ها این رقم را تا ۳۰ هزار لیتر بر کیلوگرم نیز حساب کرده اند). وقتی پنبه در مناطقی که با آب باران تغذیه می شوند، رشد می کند، این مسئله یک مشکل مهم به حساب نمی آید. با این حال نیمی از رشد پنبه به آبیاری نیازمند است که این مسئله بر روی مناطقی با تنش آبی، فشار ایجاد می کند. سازمان Water Footprint Network محاسبه کرده که تقریبا ۲۵۰۰ لیتر آب برای تولید یک پیراهن پنبه ای نیاز است. مقادیر عظیمی از آب در فرآوری مرطوب لباس ها مثل رنگ زنی و شستشو مورد استفاده قرار می گیرد.
صنعت پوشاک مسئول تولید حدود ۸/۴ درصد از دی اکسید کربن در سطح جهان (هم در حوزه تولید و هم در محدوده مصرف) به حساب می آید. حدود نیمی از دی اکسید کربن منتشر شده از طریق پوشیدن، شستشو، خشک کردن ماشینی و اتو زدن لباس ها تولید می شود که عموما توسط مصرف کنندگان آمریکای شمالی، اروپا و ژاپن این گاز منتشر می گردد.
براساس تخمین انجام شده توسط سازمان World Bank، ۲۰ درصد از آلودگی آب ناشی از رنگ زنی و فرآوری منسوجات است. در سطح جهان برای تبدیل مواد خام به منسوجات از حدود ۸ هزار مواد شیمیایی مصنوعی استفاده می شود. بسیاری از این مواد شیمیایی به منابع آب شیرین وارد می گردند. حتی پس از تصفیه آب، مواد شیمیایی باقی مانده ناشی از فرآیند رنگ زنی در منابع آبی باقی می مانند. این مواد باقی مانده می توانند سرطان زا و سمی باشند، و شاید تأثیر مخربی بر سیستم های تولید مثل انسان به وجود آورند. آفت کش های استفاده شده جهت رشد مواد خام برای تولید منسوجات می توانند خطرات زیادی برای سلامتی و محیط زیست ایجاد کنند. براساس آمار مؤسسه Pesticide Action Network، پنبه برای رشد از ۴ درصد آفت کش ها و ۱۰ درصد حشره کش های جهان استفاده می نماید.
میکرو الیاف در اقیانوس ها
ما هر زمان که پوشاک مصنوعی (پلی استر، نایلون و موارد دیگر) را می شوریم، حدود ۱۹۰۰ میکرو الیاف منحصربه فرد را در آب آزاد خواهیم کرد که این الیاف به درون اقیانوس های محیط زندگی ما وارد می شوند. محققین کشف کرده اند که ارگانیسم های آبزی کوچک این میکرو الیاف را قورت می دهند. این الیاف توسط ماهیان کوچک خورده می شوند و خود این ماهی ها غذای ماهیان بزرگ تر هستند، بنابراین پلاستیک وارد زنجیره غذایی ما می گردد.