داستان اتو و لباس از چین تا امریکا

جامه پوش: اتو کشیدن لباس ها یکی از مهمترین بخش های تیپ و مد شماست اما قطعا اغلب مردم اتو کشیدن را از سر لذت انجام نمی دهند.

از سالها قبل چین و چروک لباس ها پس از شستشو و خشک شدن، یکی از دردسرهای افراد جامعه بوده است. برای خلاصی از این مشکل گام اول تولید پارچه ای بود که نیاز به اتو کشیدن نداشته باشد. سیرساکر محصول فکر ایرانیان باستان بود.

اما این پایان ماجرا نمی توانست باشد زیرا مگر چند مدل پارچه می توان تولید کرد که پس از شستشو هم صاف و مرتب بمانند؟ پس پرسش بعدی این بود که با چه روشی می توان از شر چین و چروک لباس خلاص شد؟

مسلما ایده های مختلفی به ذهن کاشفان یا مخترعان رسید اما یکی کارسازتر از بقیه بود؛ اتو. چینی ها اولین کسانی بودند که در قرن اول برای لباس های خود ، از فلز داغ استفاده کردند.

اتو های تخت ( Flat Irons ) ، توسط آهنگران در قرون وسطی ساخته می شدند. برخی حتی از جنس سنگ بودند. این اتو های فلزی روی اجاق گاز یا آتش گرم می شدند. شکل آن ها شبیه به اتویی است که امروزه برای رفع چروک از روی لباس ، از آن ها استفاده می کنیم. از پارچه یا دسته چوبی برای نگه داشتن دسته و محافظت از شخص در برابر سوختگی استفاده شده است. شواهدی از همین سبک اتو در مصر باستان نیز یافت شده است. در زیر نمونه هایی جالب و بعضا تاریخی از اتو تخت را مشاهده می کنید.

پس از اتوی تخت نوبت به اتوی ذغالی یا جعبه ای رسید که در تاریخ نقش آفرینی کند. به جای قطعه ی فلزی جامد یا سنگی ، اتوی جعبه ای دارای یک محفظه ی فلزی بود که زغال های داغ را در داخل آن می ریختند و این کمک می کرد تا اتو برای مدت زمان بیشتری داغ بماند.

این جعبه دارای یک دریچه و سوراخ های هوا بود. اتوی جعبه ای امروزه هنوز هم در برخی از مناطق هند و آفریقا مورد استفاده قرار می گیرد . از نظر تاریخی ، آن ها در بسیاری از کشور های مختلف مورد استفاده قرار گرفته اند . عیب این روش این است که دود ساطع شده توسط زغال سنگ می تواند روی لباس بنشیند و لباس را کثیف کند . البته برخی از آن ها قیف هایی برای دفع دود دارند. در زیر تصاویری از تنوع اتوی جعبه ای یا ذغالی را مشاهده می کنید.

اتوهای سوختی مرحله بعدی روند رو به رشد صنعت مد بود. اتو های سوختی باعث بهبود روش های اتوی تخت و اتو های ذغالی بودند.

دمای آن ها یکنواخت تر بود و نسبت به پیشینیان سبک تر بودند اما ، به دلیل این که آن ها با استفاده از بنزین ، الکل و سایر سوخت های بسیار قابل اشتعال گرم می شوند ، می تواستند منفجر شوند و برای استفاده ، بسیار خطرناک بودند. در تصاویر زیر نمونه هایی از اتوی سوختی را مشاهده می کنید.

پس از اختراع برق و الکتریسیته، دنیای اتوها هم متحول شد. در سال 1882 اولین اتوی الکتریکی توسط هنری دبلیو سیلی ( Henry W. Seeley ) در شهر نیویورک اختراع شد . این اتو تقریبا 15 پوند وزن داشت و مدت زمان گرم شدن آن نیز ، کمی طولانی بود.

اتوی اختراعی او با سیم‌‌های جداشدنی به برق وصل می‌‌‌‌‌‌شد. برق سیم پیچ‌‌های داخلی اتو را گرم می‌‌‌‌‌‌کرد، اما اتوی سیلی مانند خیلی از اتوهای الکتریکی اولیه سیم برق نداشت. اتو روی یک پایه گرم می‌‌‌‌‌‌شد.در ۱۹۲۰، جوزف مایر با افزودن یک کنترل گر خودکار دما از جنس نقره اتو و سیم را متحول کرد. ترموستات خیلی زود به ویژگی استاندارد اتو بدل شد. نخستین اتوهای بی‌سیم در سال ۱۹۲۲ ساخته شدند، اگرچه از آن‌‌‌ها استقبالی نشد.

نخستین اتوهای بی سیم موفق در ۱۹۸۴ ساخته شدند. در ۱۹۲۶ اتوی بخار را شرکت الدک به بازار عرضه کرد. پیش از آن استفاده کننده روی لباس خشک آب می‌‌‌‌‌‌پاشید یا لباس را وقتی هنوز تر بود، اتو می‌‌‌‌‌‌کرد. اتوی بخار یک محفظه آب داشت که آب گرم شده در آن به بخار تبدیل می‌‌‌‌‌‌شد و از حفره‌‌های کوچک صفحه کف بیرون می‌‌‌‌‌‌آمد. از اتوی بخار هم تا سال‌‌های دهه ۱۹۴۰ استقبالی نشد.

ادوارد شرایر در ۱۹۳۸ راه حلی برای مشکل زنگ زدن کف اتوها پیدا کرد. او آلیاژی تولید کرد که زنگ نمی‌‌‌‌‌‌زد و چکه نمی‌‌‌‌‌‌کرد. اتوهایی که می‌‌‌‌‌‌شد در آن‌‌‌ها حالت‌‌های بخار یا خشک را انتخاب کرد، در دهه ۱۹۵۰ و نخستین اتو که خودکار خاموش می‌‌‌‌‌‌شد در ۱۹۸۴ عرضه شد.

اتوهای امروزی در کف، پوشش نچسب دارند که ابداع آن به سال ۱۹۹۵ برمی‌‌‌‌‌‌گردد.