صنعت نساجی همواره یکی از مهم‌ترین بخش‌ها در اقتصاد ترکیه از دوره عثمانیان تا به امروز بوده است، این صنعت امروزه شامل ۱۰ درصد تولید ناخالص ملی و ۲۰ درصد کل اشتغال و تا ۴۰ درصد از کل تولید صنعتی این کشور را تشکیل می‌دهد.
میزان صادرات پوشاک آماده شده ترکیه در سال برابر با ۸ میلیارد دلار است و ۵ درصد کل تجارت جهانی را تشکیل می‌دهد. ترکیه دسترسی زیادی به پنبه دارد و همین موضوع مزیت اصلی صنعت نساجی ترکیه است، تامین بدون وقفه پنبه باکیفیت.
یک نظرسنجی نشان می‌دهد که از بین ۱۰۰۰ شرکت تولیدی بزرگ، ۲۲۸ مورد از آن‌ها در صنعت نساجی، پوشاک و فرش فعالیت می‌کنند. ترکیه یکی از معدود کشورهایی است که دارای ظرفیت کامل و مناسبی از فرایندهای تولید است و پنج بازار برتر خارجی شامل روسیه، انگلیس، آمریکا، آلمان و فرانسه را در سبد صادرات خود دارد.
علی‌رغم همه این موفقیت‌ها، ترکیه همچنان با محدودیت‌هایی مواجه است. بخش تولید این کشور حدود ۲.۵ میلیون شغل مستقیم و ۶.۵ میلیون شغل غیر مستقیم ایجاد می‌کند، هزینه کار در ترکیه در هر ساعت ۷ / ۷ دلار است در حالی که این رقم در کشورهای آسیایی تنها ۹۲ سنت است اما راهکار ترکیه برای ماندن در رقابت، به خدمت گرفتن متخصصان ماهر، طراحان و سرمایه گذاری بر روی کیفیت محصولات است.
کارآفرینان در ارتقاء تکنولوژی تولید و بهره گیری از متخصصان بیشترین مبالغ را سرمایه‌گذاری می‌کنند. صنعتگران نساج ترک بیشتر بر روی پارچه‌های مد سال تمرکز می‌کند تا بتوانند بخش های جذاب بازار را در دست بگیرند.
ارزش پایین لیر ترکیه در برابر دلار آمریکا و یورو اروپا عامل دیگری است برای جذب شدن تولیدکنندگان لباس و خرید پارچه های ترک توسط این گروه اما رهبران صنعت نساجی جهان پیش بینی می کنند صنعت نساجی ترکیه ۳۰ درصد از بازار اروپایی خود را به دلیل محصولات کم‌هزینه تر تولیدشده در چین از دست بدهد، برآورد می شود این مبلغ حدود ۲.۵ میلیارد دلار آمریکا باشد. آن‌ها بر این باورند که ترکیه به یک سیاست پولی نیاز دارد تا از تولیدکنندگان پوشاک حمایت کند.
قدرت اصلی صنایع نساجی و بزرگ‌ترین تولید کننده پنبه در جهان در نزدیکی به بازارهای اروپایی، ترکیه است. تولید پارچه در این کشور با استانداردهای زیست‌محیطی بین‌المللی مانند ممنوع بودن رنگ‌های خطرناک و غیره انطباق دارد. نیروی کار ماهر، تجهیزات تولید مدرن، زیرساختارهای کشور و داشتن سیستم ارز خارجی آزاد از مزیت رقابتی است که صنعت نساجی ترکیه از آن بهره‌مند می برد و تنها نقطه ضعف آن در برابر رقبا افزایش هزینه نیروی کار داخلی است. هزینه نیروی کار بیش از دو بار در مقایسه با دهه ۹۰ افزایش‌یافته است و این موضوع تبدیل به پاشنه آشیل نساجی ترکیه شده است.