جامه پوش: کارگرانی که در کارگاه‌های تولید پوشاک ایالات متحده مشغول به کار هستند، شرایط نامساعدی را تجربه می‌کنند. اگرچه دولتمردان این کشور به دنبال تصویب قانون حمایتی از این گروه هستند اما کارفرمایان مخالفت خود را اعلام کرده‌اند.
تکه‌های پارچه را یکی پس از دیگری و با مهارتی هرچه تمام‌تر به یکدیگر می‌دوزند؛ زنانی که در این کارگاه خیاطی اشتغال دارند برای هر برچسب که به لباس‌ها می‌چسبانند ۳ سنت و برای تزیین هر لباس ۵ سنت دریافت می‌کنند.
درآمد زنان شاغلی که در این کارگاه مشغول به کار هستند حدود ۶ دلار در روز است. بسیاری از زنان کارگری که در کارگاه‌های تولید پوشاک لس‌آنجلس اشتغال دارند از هیچ قراردادی برخوردار نیستند. بر اساس برآوردهای اولیه، بیش از ۴۰ هزار نفر در این کارگاه‌ها اشتغال دارند که اکثریت قریب به اتفاق آن‌ها، نیروی کار خارجی هستند. این احتمال وجود دارد که آن‌ها افزایش حقوق را برای مدت‌ها تجربه نکنند.
اگر کارگران بخواهند هفته‌ای ۲۵۰ دلار درآمد داشته باشند باید ۱۲ ساعت در روز کار کنند، گاهی اوقات نیز مجبور هستند که در تعطیلات آخر هفته در کارگاه‌های محل اشتغال خود حاضر شوند. شرایط کاری زنان شاغل در این کارگاه‌ها، بی‌شباهت به شرایط کاری کارگران شاغل در میکده‌های جنوب شرقی نیست؛ با وجود اینکه شهر لس‌آنجلس در اکثر روزهای سال گرم است اما اکثر کارگاه‌ها نه تنها وسایل خنک‌کننده ندارند بلکه از تهویه مطبوع نیز محروم هستند.
زنان کارگر با تشکیل اتحادیه‌ای خواهان پایان یافتن شرایط کاری سخت خود هستند. این زنان از دولت می‌خواهند با تصویب یک ماده قانونی از آن‌ها حمایت کنند. در واقع، آن‌ها خواهان اجرای لایحه شماره ۶۲ مجلس سنا هستند. در حال حاضر، مجلس نمایندگان ایالات متحده در حال بررسی طرحی است تا به شرایط استثماری زنان کارگر مهاجر شاغل در کارگاه‌های خیاطی پایان دهد.
به گفته فعالان کارگری؛ مشکل اساسی این گروه شغلی عدم دریافت حقوق کافی است به عبارت دیگر آن‌ها با پدیده‌ای به نام سرقت دستمزد روبرو هستند. صنعت پوشاک ایالات متحده بیش از ۷ میلیون دلار در قالب دستمزد به کارگران بدهکار است.
به گفته یکی از فعالان کارگری اهل مکزیک، اتحادیه‌های کارگری برای بهبود وضعیت مزدبگیران پیش از این اقداماتی انجام داده‌اند که هیچ ثمری نداشته است. دختران مهاجر مکزیکی توانسته‌اند اتحادیه خود را تشکیل دهند و یکی تشکل‌های وابسته به فدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری باشند. در دهه ۸۰ میلادی، این گروه با پیگیری‌های خود توانست تا قانونی را در حمایت از حقوق مزدی کارگران به توصیب برساند. اگرچه از زمان تصویب این ماده قانونی سال‌ها می‌گذرد اما هیچگاه اجرایی نشده است. کارفرمایان از خلاء‌های قانونی نهایت استفاده را می‌کنند.
«ماریسا نونسیو» مدیر یکی از سازمان‌های مردم نهاد حامی حقوق کارگران صنعت پوشاک، در ارتباط با وضعیت این گروه شغلی باور دارد: بزرگ‌ترین مشکل این زنان این است که آن‌ها به صورت حجمی دستمزد دریافت می‌کنند یعنی برای دوخت هر لباس، مبلغی به آن‌ها پرداخت می‌شود. درحالیکه دستمزد باید افزایش داشته باشد، برخی از کارگاه‌های هزینه دوخت هر لباس را ۲ سنت کاهش داده‌اند و این موضوع سبب می‌شود تا بسیاری از حداقل حقوق قانونی محروم باشند. اگر آن‌ها بخواهند حداقل حقوق را دریافت کنند، باید تعداد بی‌شماری لباس در یک ساعت بدوزند که این موضوع از توان بشر خارج است.
کارگرانی که به صورت حجمی اشتغال دارند و برای دوخت هر لباس مبلغ ناچیزی دریافت می‌کنند، ناچار هستند با سرسختی بیشتری تن به کار دهند. این موضوع سبب بروز آسیب‌های ناشی از کار می‌شود و جان آن‌ها را در معرض خطر قرار می‌دهد. حوادث کار متعددی مثل فررفتن سوزن در دست، سوراخ شدن دست کارگران با ماشین‌های چرخ‌خیاطی صنعتی بارها گزارش شده است. همچنین مشکلات عضلانی در میان کارگران صنعت پوشاک بسیار زیاد است.
میانگین درآمد کارگران صنعت پوشاک در لس‌آنجلس حدود ۵ دلار و ۵۰ سانت در هر ساعت است در حالی که حداقل دستمزد قانونی در این شهر از اول ماه ژانویه ۱۵ دلار اعلام شد. مجمع نمایندگان لایحه ۶۳۳ را تصویب کرد تا این گروه شغلی حداقل دستمزد قانونی را دریافت کنند و کارفرمایان دستمزد اضافه‌کاری را پرداخت کنند. شرکت‌های مد با سوءاستفاده از ماده‌های قانونی حامی پیمانکاران، لایحه حمایتی ۶۳۳ را دور زدند؛ به عبارت دیگر، مزد ناچیزی برای مزدبگیران درنظر گرفتند.
یک فعال کارگری درباره نقش پررنگ زنان برای احقاق حقوق این گروه شغلی توضیح داد: بسیاری از زنان کارگر، رهبری اتحادیه‌های کارگری را برعهده دارند زیرا با مشکلات بیشتری روبرو هستند. اگرچه دریافتی مردان و زنان تفاوت چندانی ندارد اما مسائلی مثل تعرض و خشونت کلامی علیه زنان در کارگاه‌ها بسیار زیاد است.
یک زن مهاجر آسیایی که تجربه اشتغال در کارگاه‌های خیاطی قاره کهن را دارد، درباره شرایط شغلی خیاط‌خانه‌های ایالات متحده توضیح داد: شرایط موجود در کارگاه‌های خیاطی لس‌آنجلس من را به وحشت انداخت؛ شرایطی که چندان بی‌شباهت به شرایط موجود در آسیا نیست. کارگران گاهی اوقات یک ساعت کار حدود ۳ دلار دستمزد دریافت می‌کنند که مشابه دستمزد برخی از کارگاه‌ها در آسیاست. اگرچه هزینه‌های زندگی در ایالات‌متحده بیشتر است اما کارگران همان دستمزد را دریافت می‌کنند.
کارفرمایان به دلیل فرار مالیاتی و پرداخت دستمزد کمتر، تمام نیروی انسانی خود را به صورت قطعه‌دوزی استخدام می‌کنند. نه تنها افزایش سرعت دوخت از منظر توان انسانی غیرممکن است بلکه کارفرمایان اجازه نمی‌دهند تا کیفیت فدای کمیت شود. بسیاری از مصرف‌کنندگان از شرایط موجود در کارگاه‌ها اطلاع ندارند زیرا هیچ آموزشی درخصوص وضعیت کاری مزدبگیران ندیده‌اند و با خرید خود زمینه استثمار بیشتر کارگران را فراهم می‌کنند.
در چنین شرایطی، قانونگذاران تا ۱۰ سپتامبر فرصت دارند تا قانون حمایتی کارگران را به تصویب برسانند اما بسیاری از شرکت‌های تولیدکننده پوشاک با تصویب این لایحه مخالف هستند و تمام تلاش خود را به کار می‌گیرند تا مقامات را از تصمیم خود منصرف کنند. بسیاری از کارفرمایان با توجیه‌های ناروای خود استدلال می‌کنند، این ماده قانونی می‌تواند هزینه نیروی کار را افزایش دهد که در نهایت منجر به افزایش قیمت کالای نهایی می‌شوند. همچنین کارفرمایان مجبور هستند تا محصولات خود را به کارگاه‌های آسیایی سفارش دهند و در نهایت بخش اعظمی از نیروهای خود را به دلیل کاهش حجم محصولات تولیدی، تعدیل خواهند کرد.
منبع: equaltimes