جامه پوش: در عصر پیشنهادهای بزرگ و مدهای مقرون به صرفه، تعداد بسیار کمی از مردم به این فکر می کنند که دقیقاً چگونه به آخرین سبک ها و روندها دست پیدا می کنیم، آن هم با کمترین قیمت در فروشگاه های اطراف یا در سایت های تجارت الکترونیکی مورد علاقه بدون هیچ زحمتی. گاهی اوقات، تولید پوشاک مستلزم سختی‌هایی است که کارگران در انتهای زنجیره‌های عرضه مد سریع متحمل می‌شوند.
صنعت مد یکی از پنج صنعت بزرگ در جهان است که ارزش کلی آن حدود 1.7 تریلیون دلار در سراسر جهان است. 2 درصد از تولید ناخالص داخلی جهان را تشکیل می دهد. میلیون ها نفر را استخدام می کند و از اقتصاد بسیاری از کشورها حمایت می کند. اما این صنعت در دو دهه اخیر به دلیل ظهور مد سریع به طور فزاینده ای مورد توجه قرار گرفته است. از سال 2022، مد سریع حدود 18 درصد از صنعت مد جهانی را تشکیل می دهد.
این صنعت مد سریع است که لباس های جدید و مقرون به صرفه را در اختیار مصرف کنندگان قرار می دهد. همچنین کمک قابل توجهی به اقتصاد جهانی می کند. 300 میلیون نفر در سراسر جهان مشغول به کار هستند. همچنین به کشاورزان و کارگران در فقیرترین کشورهای جهان اشتغال می دهد.
فست فشن یا مد سریع چیست؟
اصطلاح «مد سریع» به طراحی، تولید و فروش لباس‌هایی اطلاق می‌شود که بر تولید سریع حجم قابل توجهی از لباس‌ها در مدت زمان کوتاه تمرکز دارد. مد کم هزینه در اواخر دهه 1990 و اوایل دهه 2000 با ظهور اینترنت، مصرف گرایی و فناوری به اوج خود رسید.
در اینجا، تولید لباس متکی بر تقلید از روندهای فعلی و استفاده از مواد با کیفیت پایین برای ارائه گزینه های مقرون به صرفه به مصرف کنندگان است. با این حال، این منجر به تأثیرات فاجعه‌بار اجتماعی و زیست محیطی می‌شود که باعث آسیب‌های گسترده و گاهی اوقات حتی استثمار کارگران یا آسیب رساندن به حیوانات می‌شود.
امروزه صنعت مد بیش از 8 درصد از انتشار گازهای گلخانه ای جهان را به خود اختصاص می دهد. این شرکت مسئول انتشار 1.7 میلیارد تن CO2 در سراسر جهان است. با نرخ فعلی، انتظار می‌رود این رقم تا سال 2030 50 درصد افزایش یابد.
همچنین به مقدار زیادی از زباله‌های نساجی که در محل‌های دفن زباله یا سوزانده می‌شوند، کمک می‌کند. علاوه بر این، این صنعت 20 درصد از فاضلاب جهان را تولید می کند (چو، 2021). در کشورهایی که چارچوب های نظارتی در مورد رنگ های سمی یا مواد تجدید ناپذیر ندارند، کارخانه های فست فشن کوه هایی از زباله و آلودگی ایجاد می کنند.
افزایش مصرف گرایی
در زمان‌های اخیر، افزایش مصرف‌گرایی، همراه با افزایش نیاز مصرف‌کننده به روند همتراز با سایر نقاط جهان وجود دارد. مصرف‌گرایی کالاهای ارزان‌تر و سریع‌تری را می‌طلبد، که منجر به انطباق مدل‌های تجاری خطی توسط بسیاری از شرکت‌ها شده است.
برای تولید لباس‌های مد سریع، برندها معمولاً سعی می‌کنند هزینه‌های خود را تا حد امکان پایین نگه دارند. اگر یک شرکت خریدار تقاضای لباس ارزان‌تر را سریع‌تر و سریع‌تر کند تا بتواند با مشتریان خود مرتبط بماند، عرضه‌کنندگان ممکن است قیمت‌های خود را کاهش دهند تا کسب‌وکار خود را ادامه دهند.
این منجر به یک اثر دومینویی در زنجیره تامین می شود، به این معنی که کارگران در پایین زنجیره تامین اغلب مجبورند ساعت های طولانی با دستمزد بسیار کمی، گاهی اوقات تا 1.8 دلار در روز کار کنند.
این یک واقعیت شناخته شده است که هزینه نیروی کار برای صنایع تولیدی در کشورهای نوظهور و در حال توسعه در مقایسه با کشورهای توسعه یافته کمتر است و صنعت مد نیز از این قاعده مستثنی نیست. بنگلادش، هند، چین و ویتنام از جمله کشورهایی هستند که اکثر مدهای فست فشن را به کشورهای توسعه یافته صادر می کنند.
تاثیرات منفی فست فشن
یکی از نتایج مد سریع، کار اجباری است، که در آن کارگران مجبورند ساعت های طولانی با دستمزد کم یا بدون دستمزد اضافی کار کنند. در برخی موارد، کارگران حتی ممکن است از ترک شغل خود جلوگیری کنند زیرا ممکن است به دلیل بدهی، قرارداد یا اجبار محدود شوند. این آنها را در چرخه فقر قرار می دهد و آنها را در برابر سایر اشکال استثمار آسیب پذیرتر می کند.
ثانیاً، زنان باردار شاغل در صنعت پوشاک اغلب از مرخصی زایمان خود محروم می شوند. تخمین زده می شود که 80 درصد کارگران پوشاک زن هستند. مشکل دیگر این است که زنان اغلب برای همان شغل حقوق کمتری نسبت به مردان دریافت می کنند. به دلیل مهلت های فشرده خریداران که باید رعایت شود، کارگران گاهی اوقات از استراحت و مرخصی پزشکی محروم می شوند.
برای کشاورزانی که مواد خام (پنبه) را در انتهای زنجیره تامین تولید می کنند، مشکل مالی ایجاد شده توسط تسلط شرکت بر تجارت پنبه و بدهی ناشی از سرمایه گذاری در کودهای گران قیمت، حشره کش ها، تجهیزات و دانه های اصلاح شده ژنتیکی است.
در مناطقی که کارخانجات نساجی و پوشاک حضور دارند، موضوع آلودگی محیط زیست نیز مطرح است. رنگ‌های خطرناک به داخل آب‌های محلی تخلیه می‌شوند و مصرف آنها توسط مردم محلی منجر به مشکلات شدید سلامتی مانند سرطان و ناتوانی‌های رشدی شده است. علاوه بر این، کمبود آب و آلودگی زمین های حاصلخیز را به دنبال دارد.
در طول همه گیری کرونا یا همان کووید ۱۹، مواردی وجود داشت که خرده‌فروشان و تولیدکنندگان الکترونیکی سفارشات به ارزش میلیاردها دلار را لغو یا کاهش دادند. این شامل لباس هایی بود که از قبل ساخته شده بود و آماده ارسال بود. در حال حاضر مرسوم است که برندها فقط پس از تحویل اقلام هزینه پرداخت می کنند.
این امر تامین کنندگان و کارکنان آنها را در موقعیتی ناپایدار و آسیب پذیر قرار می دهد. این امر منجر به تعطیلی کارخانه‌ها و از دست دادن قابل توجه شغل برای بسیاری از کارگران پوشاک شده است و گروهی را که در حال حاضر در معرض تهدید قرار گرفته‌اند به فقر و سختی بیشتری سوق داده است.
چه کاری می توان انجام داد؟
در دوره پس از همه گیری کرونا، زنجیره تامین ممکن است محلی‌تر شود زیرا شرکت‌ها متوجه می‌شوند که تولید خارج از کشور در طول یک بحران چقدر غیرقابل پیش‌بینی است. این ممکن است منجر به زنجیره تامین پایدارتر و شفاف تر شود، اما همچنین ممکن است بیکاری را برای افرادی که به مشاغل تولیدی وابسته هستند طولانی کند.
دولت‌ها و سازمان‌های غیردولتی (NGO) در تلاش هستند تا از استثمار کارگران جلوگیری کنند. برخی از اقدامات آنها شامل بهبود شرایط عملیاتی کارخانه و ارائه آموزش بیشتر به کارگران در مورد حقوق خود است. آنها همچنین گزارش های سوء استفاده را بررسی کرده و اقدامات لازم را انجام می دهند.
آنها همچنین با گروه های دیگر برای افزایش آگاهی در مورد این موضوع و فشار برای تغییر کار می کنند. این اقدامات در حال به نتیجه رسیدن هستند، اما هنوز راه زیادی در پیش است. باید فشار بیشتری بر شرکت‌ها وارد شود تا رویه‌های خود را تغییر دهند و دولت‌ها اقدامات بیشتری برای حمایت از حقوق کارگران انجام دهند.
مصرف کنندگان چه کاری می توانند انجام دهند؟
فشار مداوم جامعه برای مصرف بیشتر، اصلاح عادات خرید را دشوار می کند. بنابراین، مصرف کنندگان باید از برندها بخواهند که زنجیره تامین خود را شفاف کنند. این به کارگران پوشاک، اتحادیه‌ها و سازمان‌های غیردولتی کمک می‌کند تا از کسب و کارهای پوشاک بخواهند برای پایان دادن به سوء استفاده‌ها و کمک به کارمندان در دستیابی به راه‌حل اقدام کنند.
مصرف کنندگان باید خود و همچنین دوستان و خانواده خود را در مورد مد سریع و مصرف گرایی آموزش دهند. آنها باید فقط در صورت نیاز لباس بخرند و مطمئن باشند که اغلب آنها را خواهند پوشید. آنها باید لباس های تکراری را بپذیرند و از مارک های اخلاقی حمایت کنند و صرفه جویی در لباس را ترجیح دهند و اگر قرار نیست بیش از یک بار لباس خود را بپوشند می توانند آن را اجاره کنند.