جامه پوش: مینا نصیری، از هنرمندان پیشکسوت عرصه دوخت‌های سنتی و مؤلف کتاب «هنر سوزن‌دوزی» درباره لزوم حمایت از هنرمندان قدیمی در مسیر حفظ و اعتلای جایگاه دوخت‌های سنتی کشور به خبرنگار هنرآنلاین گفت: یکی از افتخارات من و بسیاری از همکارانم در این زمینه آن است که امروز بسیاری از شاگردانمان دارای آموزشگاه در سطح کشور هستند و بر اساس اصول استاندارد و مبتنی بر هویت حقیقی، هر کدام از این گونه‌های هنری را تدریس می‌کنند.
نصیری با انتقاد جدی از شرایط حاکم بر حوزه آموزش دوخت‌های سنتی بیان کرد: در شرایطی که بسیاری از هنرمندان باتجربه حاضر هستند به شکل رایگان و در نقاط مختلف کشور به پرورش هنرجو بپردازند، در سال‌های اخیر شاهد ارائه خدمات آموزشی برخی افراد در فضاهای مجازی به‌ویژه اینستاگرام هستیم که نه‌تنها هزینه‌های بالایی برای آموزش هنرجو دریافت می‌کنند بلکه آموزش‌هایی غلط در زمینه دوخت‌های سنتی ارائه می‌دهند که خود یک آفت جدی در این زمینه است.
او با اشاره به اینکه باید زمینه حضور مربیان با تجربه در سراسر کشور به‌منظور جلب نظر نسل جدید به این هنرها فراهم شود، اذعان داشت: در سال‌های اخیر و به‌ویژه پس از سفر به استان‌های خراسان جنوبی و هرمزگان از نزدیک متوجه این مسئله شدم که نوجوان و جوان امروزی تمایلی به ادامه دادن راه مادران خود در زمینه سوزن‌دوزی ندارند چراکه به عینه دیده‌اند فعالیت در این زمینه علی‌رغم ارزش بسیار اما کمترین عواید مالی را نیز برایشان نداشته و در حقیقت جوانی خود را صرف موضوعی کرده‌اند که امروز نه برای مردم و نه مسئولین از جایگاه و شأن واقعی برخوردار نیست.
مؤلف کتاب «هنر سوزن‌دوزی» به تلاش‌های خود در راستای جلب اعتماد این نوجوانان و جوانان به هنر مادرانشان اشاره و تصریح کرد: بر اساس تجربیات خود در بسیاری از نقاط کشور تلاش کردم تا ذوق، شوق و انگیزه لازم را به این افراد بازگردانم و آن‌ها را متوجه جایگاه واقعی سوزن‌دوزی ایرانی در تاریخ هنر ایران و جهان کنم.
نصیری افزود: تا به امروز نیز نزدیک به ۱۰۰ هنرجو را از راه دور هدایت می‌کنم و ضمن ارسال مواد و متریال لازم برای انجام دوخت‌های سنتی، نکات آموزشی لازم درباره هرکدام از دوخت‌ها را نیز مکرراً به این افراد یادآور می‌شوم.
او در پایان با اعلام آمادگی از تدریس رایگان در سراسر کشور به‌شرط حمایت مدیران و مسئولان حوزه صنایع‌دستی و مد و لباس تأکید کرد: حتی با وجود نقدی که به جریان مدرک‌گرایی در کشور و فضای دانشگاهی دارم، هر بار در صورت دعوت از سوی یک دانشگاه تلاش کرده‌ام به بهترین شکل ممکن کار تدریس در این فضا را دنبال کنم اما همچنان بر این باور هستم که ما باید با برنامه‌ریزی سراغ یکایک روستاها و شهرهای کشور برویم و به شکل متمرکز و منطقه‌ای، جریان آموزش سوزن‌دوزی‌های هر منطقه را با مردمان بومی و آن قوم خاص دنبال کنیم.