جامه پوش: یک عمر با کت و شلوار و کراوات بهدنبال تسخیر دنیا بودم، اما مارلون براندو با زیرپوشی ساده یک شبه این کار را کرد. حدس میزنید این اعتراف از آن چه کسی است؟ بله، درست است عالیجناب همفری بوگارت. یکی از شمایلهای مرد کلاسیک خوشتیپ و کت و شلواری در کنار کلارک گیبل و لارنس الیویه، پیتر لوری و… که در دهههای ۴۰-۱۹۳۰ با کت و شلوارهای مدل انگلیسی خاکستری خود قلبها را تسخیر کرده بودند.
صنعت مد و لباس از قدیم رابطه تعاملی با هنرهای نمایشی داشته است. وقتی کلارک گیبل در فیلم “یک شب اتفاق افتاد-۱۹۳۴” پیراهنش را درآورد تا بدن برهنهاش را نشان دهد اتفاقی در صنعت مد و پوشاک روی داد.
گیبل هیچ زیرپوشی نداشت، در نتیجه پس از نمایش گسترده فیلم فروش لباس زیر افت کرد و مردان بسیاری خواستند مثل گیبل زیرپوش نپوشند. این ماجرا ۱۷ سال طول کشید. اتفاق بعدی باعث شد تیشرت از حالت لباس زیر صرف بیرون بیاید و در دسته لباسهای بیرونی قرار بگیرد.
اگرچه مردان پس از سالهای جنگ تیشرت میپوشیدند اما بهعنوان زیرپیراهن، نه لباسی که قرار باشد در ملأعام دیده شود. کاراکتر کوالسکی براندو بسیار جلوهگرانه و نمایشی بود و صحنههای خانه و کوچه را با تیشرتی تنگ، عرقکرده و چسبناک از آن خود کرد. تیشرتی ساده و راحت و بیتکلف که بازوهای ورزیده و بالاتنه تنومند براندو را بهتر نشان میدهد و شمایل مردانگی تازهای میسازد. بازی براندو در نقش کوالسکی انقلابی در تکنیکهای بازیگری محسوب شد و شیوه بازیگری متد را با تغییرات اساسی مواجه ساخت.
براندوی جوان که روحی رام نشدنی و جاه طلب داشت، یک شبه ره صد ساله را رفت و به تنهایی جای تمامی مردان کت و شلوارپوش را گرفت. اما همه داستان در آن زیرپوش نبود؛ براندو استعداد بینظیری بود که بموقع کشف شد.
جوانی قدبلند با چهرهای مردانه و جذاب، فارغالتحصیل آکادمی بازیگری استلا آدلر و تربیتشده تئاترهای برادوی. او همان خلق و خوی معترض و سرکش خود را بازی کرد و همین یک فن بازیگری برایش کافی بود تا از پیشکسوتان “متد اکتینگ” به حساب بیاید و بازیگرانی چون جیمز دین، مونتگومری کلیفت و سالها بعد پل نیومن، داستین هافمن و رابرت دنیرو دنباله روی سبک او شدند و متد اکتینگ را در سینمای امریکا تثبیت کنند.