مگاپارک های نساجی، برگ برنده هند
جامه پوش: داستان منسوجات در هند یکی از کهن ترین داستان های نساجی جهان است. قدیمی‌ترین نخ‌های پنبه‌ای هندی به حدود ۴۰۰۰ سال قبل از میلاد برمی‌گردد و پارچه‌های رنگ شده از این منطقه به ۲۵۰۰ سال قبل از میلاد باز می‌گردد.
منسوجات هند به قدری برای هویت آن در خارج از کشور اهمیت داشت که در یونان باستان و بابل نام «هند» مخفف «پنبه» بود. منسوجات هند در هر جنبه ای از هویت آن تعبیه شده است. شکوه و جلال درباری با پارچه های باشکوه اعلان می شد و عبادت مذهبی هنوز از طریق پارچه نمود پیدا می کند.
پارچه های هندی و صادرات آن در توسعه سیستم تجارت جهانی نقش اساسی داشت و شکل گیری هند امروز همچنان با نساجی گره خورده است. منابع طبیعی غنی هند برای ساخت و تزئین منسوجات بی رقیب است و پنبه و ابریشم مواد خامی هستند که بیشتر با منسوجات هند مرتبط است و هند برای قرن ها پارچه های پنبه ای را به جهان عرضه می کرد.
این کشور همچنین تنوع شگفت انگیزی از پارچه های دست ساز را برای مصارف خانگی تولید می کرد تا اینکه صنعتی شدن نحوه تولید و فروش پنبه را تغییر داد. صنعت نساجی یکی از عوامل کلیدی محرک برای تحول صنعتی بود که منجر به انقلاب صنعتی در اواخر قرن ۱۸ شد که در سراسر جهان گسترش یافته است.
بعدها کشورهای آسیایی مانند چین، تایوان، ویتنام، کره جنوبی در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ با تمرکز بر صنعتی سازی مبتنی بر صادرات به توسعه صنعت نساجی پرداختند. در همه این کشورها یکی از عوامل کلیدی محرک برای دگرگونی صنعتی، ارتقاء خوشه های صنعتی، تجمعات جغرافیایی شرکت ها و قطب های تولید، که به عنوان یک راه حل مناسب برای رشد اقتصادی و رقابت در کشورهای توسعه یافته و همچنین کشورهای در حال توسعه بود.
ارتقای خوشه های صنعتی، تراکم های جغرافیایی قطب های تولید، به عنوان راه حلی مناسب برای رشد اقتصادی و رقابت پذیری تلقی می شود. تحلیلی ازخوشه های مختلف نساجی و تولید عمومی در کشورهایی مانند چین، ایتالیا، ترکیه، امارات نشان می دهد که خوشه های موفق دارای ویژگی های مشترک همچون مقیاس بزرگ، وجود زنجیره ارزش یکپارچه و خدمات پشتیبانی به خوبی توسعه یافته در زیرساخت مشترک، سهولت در انجام تجارت و مشوق های مالی ویژه هستند.
با ادغام طرح پارک های پوشاک برای صادرات (APES) و طرح توسعه زیرساخت مرکز نساجی (TCIDS) ، طرح پارک های یکپارچه نساجی (SITP) در سال ۲۰۰۵ تصویب شد تا صنعت نساجی با امکانات زیرساختی در سطح جهانی راه اندازی شود که هدف عمده از پارک های یکپارچه نساجی عبارتند از فراهم نمودن امکانات زیرساختی در سطح جهانی برای صنعت واحدهای نساجی تولیدات خود را افزایش دهند و همچنین کمک به واحدهای نساجی برای مطابقت با استانداردهای بین المللی زیست محیطی و اجتماعی است.
با روی کار آمدن نارندرا مودی، دولت هند هفت پارک نساجی و پوشاک (PM MITRA) برای صنعت نساجی را تصویب کرد و با الهام از دیدگاه ۵F نخست وزیر هند یعنی مزرعهfarm)) تا الیاف ( Fiber) از کارخانه ( (Factoryبه مدFashion) ) و در نهایت صدور به خارجه(Foreign) پارک های MITRA PMتاسیس و یک گام بزرگ رو به جلو در تحقق چشم انداز دولت مبنی بر تبدیل هند به یک مرکز جهانی برای تولید و صادرات پارچه گشته است.
این مگاپارک‌ها صنعت نساجی هند را قادر می‌سازد تا به بالاترین سطح اندازه و مقیاس همراه با ایجاد ارزش، نساجی مدرن و یکپارچه زنجیره تامین در یک مکان دست یابد. بدین منظور دولت های مرکزی و ایالتی برای افزایش سرمایه گذاری، ترویج نوآوری و ایجاد شغل با یکدیگر همکاری خواهند کرد.
دولت‌های ایالتی قطعه‌های زمینی به مساحت حداقل ۱۰۰۰ هکتار را فراهم می‌کنند و تامین برق و آب قابل اعتماد، دفع زباله، سیستم موثر پاکسازی تک مرحله ای، همراه با یک رژیم سیاستی مساعد و پایدار را تسهیل می‌کنند تا عملیات روان و سهولت انجام تجارت را تضمین کنند.
پارک‌های نساجی هند را قادر می‌سازد تا به اندازه و مقیاس بالاتر همراه با ایجاد یک زنجیره ارزش نساجی مدرن و یکپارچه در یک مکان دست یابد. این امر صنعت نساجی هند را در سطح جهانی رقابتی می کند، سرمایه گذاری های بزرگ را جذب می کند و اشتغال زایی را افزایش می دهد. پارک های نساجی به این بخش کمک می کند تا به هدف درآمدی۲۵۰ میلیارد دلاری و صادرات ۱۰۰ میلیارد دلاری خود تا سال ۲۰۳۰ دست یابد. علاوه بر این، به ایجاد حدود ۲۰ میلیون شغل و جذب ۷۰۰۰۰ کرور روپیه سرمایه گذاری داخلی و خارجی کمک می کند.