تلاش‌های بی‌نتیجه برای ثبت شهر ملی صنایع دستی
جامه پوش: آمنه صدیقی، هنرمند عرصه دوخت‌های سنتی و مدرس در استان گیلان، عضو شورای صنایع‌دستی استان و همچنین مشاور صنایع دستی رئیس شورای شهر رشت درباره تلاش‌ها برای ثبت شهر رشت به‌عنوان یکی از شهرهای صنایع دستی در مجموعه میراث فرهنگی به خبرنگار هنرآنلاین گفت: شمال ایران به‌واسطه جاذبه‌های جغرافیایی و طبیعی همواره موردتوجه گردشگران داخلی و خارجی بوده است اما این مزایا نباید سبب شود که ظرفیت‌های فرهنگی و هنری این منطقه نادیده گرفته شود حال‌آنکه سال‌هاست در تلاشیم که شهر رشت را با دارا بودن انواع صنایع‌دستی ازجمله لباس محلی و رشتی دوزی به‌عنوان شهر صنایع‌دستی به ثبت ملی برسانیم اما تاکنون موفق نشده‌ایم.
صدیقی با اشاره به نبود ثبات مدیریت در شهرداری این منطقه به‌عنوان مهم‌ترین دست‌انداز در مسیر تحقق این خواسته بیان کرد: علی‌رغم ارائه پروپوزال‌های مختلف مبنی بر توانمندی هنرمندان استان در پیشبرد اهداف و رویکردهای شهرهای خلاق اما هر بار که یک مدیر ما را به تحقق این خواسته امیدوار می‌کند، با تغییرات مدیریتی در مجموعه شهرداری و شورای شهر رشت مواجه می‌شویم و کار به تعویق می‌افتد.
این هنرمند عرصه دوخت‌های سنتی با تأکید بر اینکه یکی از مزیت‌های عضویت شهرها در جمع شهرهای صنایع‌دستی در وزارتخانه میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی، افزایش فرصت‌های شغلی و حمایت از کارآفرینان آن منطقه است، اظهار داشت: در این مسیر تلاش کردیم حتی صنایع‌دستی استان گیلان را روی سربرگ‌های اداری شورای شهر رشت درج کنیم تا توجه‌ها به این موضوع جلب شود و بودجه‌هایی را نیز به تبلیغات محیطی در این رابطه اختصاص دادیم اما متأسفانه تاکنون موفق به ثبت ملی شهر نشده‌ایم.
صدیقی در ادامه به موضوع لزوم حمایت از هنرمندان ساکن در شهرهای ملی صنایع‌دستی و خلاق اشاره و تصریح کرد: اعطای نشان‌های ملی خلاقیت به هنرمندان باید با پشتوانه‌های حمایتی همراه باشند حال‌آنکه من از نزدیک مطلع هستم که بسیاری از هنرمندان پس از شیوع ویروس کرونا، شغل خود را در این زمینه از دست دادند و همچنان درگیر پس‌لرزه‌های این بیماری همه‌گیر هستند.
او گفت: البته که افزایش دامنه فعالیت هنرمندان سراسر کشور در زمینه دوخت‌های سنتی و سوزن‌دوزی‌های ناب هر منطقه به عزمی ملی و مدیریتی نیاز دارد و اگر زمینه شناخت مردم جامعه از این هنرها و قدر و منزلت آن‌ها فراهم نشود، دیر یا زود باید شاهد کمرنگ شدن این دست فعالیت‌ها در سراسر کشور باشیم و این یک زنگ خطر برای بخش اعظمی از میراث فرهنگی و هنری ایران است.