گرانی مواد اولیه، پنبه صنعت پوشاک را زد
افزایش هزینه تولید منجر به رونق قاچاق می‌شود
جامه پوش: صنعت پوشاک اگرچه طی دو سال گذشته می‌توانست از فرصت ممنوعیت واردات اجناس خارجی به نفع خود استفاده کند، اما گرانی مواد اولیه به حدی بوده که این فرصت را از تولیدکنندگان سلب کرده است.
رونق صنعتی کشور به‌ویژه در صنعت پوشاک با مشکلاتی چون ضعف بنیه بخش خصوصی، اجرای نادرست سیاست‌های خصوصی‌سازی، عدم اعتقاد به مفهوم سود عمومی و اقتصاد ملی، روحیه بالای سوداگری،حمایت نکردن واقعی از صنایع و اجرای سیاست‌های نادرست پولی و مالی و از همه مهم‌تر گرانی مواد اولیه مواجه شده است.
در کنار تمامی عوامل دخیل در لنگ زدن چرخ صنعت پوشاک حالا دو سالی است که کرونا هم مزید بر علت شده و لذا بسیاری از تولیدکنندگان را با مشکل جدی روبرو کرده است.
موسوی یکی از تولیدکنندگان البسه مردانه و تریکو که بنا بر گفته خود مویی در این کار سفید کرده است دل پردردی از تولید دارد.
وی در این رابطه می‌گوید: برای تولید یک تی‌شرت معمولی باید از هفت‌خوان رستم گذشت و این هفت‌خوان از مرحله گرفتن جواز و خرید مواد اولیه بگیر تا هنگامی‌که به فروش می‌رسد داستانی مفصل است.
بازار بی‌رونق
وی اظهار می‌کند: دو سال است که کرونا بر بازار فروش تمامی کسبه سایه انداخته است و لذا تولیدات ما فروش لازم را نداشته و هنوز بسیاری از افرادی که سال گذشته از ما جنس خریده‌اند موفق به فروش اجناس خود نشده و لذا امسال پائین ترین حد فروش را داشتیم.
وی اظهار می‌کند: تمامی مواد اولیه موردنیاز برای تولید پوشاک سه تا ۶ برابر شده است اما ما نمی‌توانیم تی‌شرتی را که سال گذشته ۳۰ هزار تومان می‌فروختیم امسال آن را ۱۰۰ تا ۲۰۰ هزار تومان بفروشیم زیرا بازار کشش این گرانی را ندارد و نتیجه همین می‌شود که بسیاری از فروشندگان ما عطای کاسبی را به لقایش بخشیده‌اند.
وی بابیان اینکه در حال حاضر قدرت خرید مردم کاهش پیداکرده است و این امر شرایط را برای تولیدکنندگان سخت می‌کند اظهار می‌کند: در سال گذشته تمامی تولیدکنندگان پوشاک متضرر شدند، زیرا مواد اولیه روزبه‌روز افزایش پیدا می‌کند.
این تولید کننده ادامه می‌دهد: با توجه به شیوع بیماری کرونا و غیرحضوری شدن مدارس و تعطیلی عروسی و مهمانی‌ها، میزان تقاضا برای لباس کاهش پیداکرده است.
وی می‌گوید: از پلاستیک بسته‌بندی تا برچسب و سوزن و دکمه و قرقره نخ و هر آنچه برای دوخت و دوز استفاده می‌کردیم بیش از سه برابر افزایش قیمت داشتیم درحالی‌که قادر به افزایش سه برابری لباس نیستیم.
موسوی ابراز می کند: حالا گرانی به کنار ولی شاید باورتان نشود که همین لایه چسب و یقه پیراهن در بازار یافت نمی‌شود و آنقدرگران شده است که بسیاری از تولیدکنندگان برای مقرون‌به‌صرفه بودن و ارزان تمام شدن تولید محصولاتی را تولید می‌کنند که فاقد یقه است!
قاچاق بلای جان تولید
محسن شادکام یکی از کسبه مرکز خرید ۱۷ شهریور می‌گوید: هزینه تولید که بالا برود قاچاق کالا افزایش پیدا می‌کند چون به‌طور مثال وقتی قیمت تمام‌شده تولید پوشاک در کشور افزایش پیدا می‌کند قاچاقچی فرصتی می‌یابد که پوشاک خارجی را وارد کشور کند.
وی اظهار می‌کند: به‌طور مثال از همین مرزهای شرقی و استان سیستان و بلوچستان هرروز با اتوبوس‌های بین‌شهری هزاران کیسه پوشاک قاچاق به مشهد وارد می‌شود و قیمت آن‌ها به‌مراتب از جنس تولیدی کمتر است و لذا طبیعی است که با این احتساب عرصه برای تولیدکننده تنگ‌تر می‌شود.
وی اذعان می‌کند: درزمینهٔ پوشاک تنها چهار برند خارجی اجازه ورود کالا به کشور و فروش آن رادارند درحالی‌که هم‌اکنون با بیش از ۳۰۰ نام در شهرهای مختلف کشور پوشاک خریدوفروش می‌شود.
شادکام می‌افزاید: مسئولان باید در موضوع قاچاق کالا ورود پیدا کنند و از متخلفان پاسخ بخواهند که این نام و برند از کجا وارد کشور شده است و به چه مجوزی خریدوفروش می‌شود.
این توزیع‌کننده پوشاک بابیان اینکه دولت هیچ‌گونه حمایت از صنف پوشاک نداشته است اذعان می‌کند: نه‌تنها از اصناف حمایت نمی‌شود، بلکه رو به‌روز بر موانع تولید نیز افزوده می‌شود و ما شاهد افزایش بی‌رویه مواد اولیه هستیم. همچنین باوجود مشکلات، باید مالیات‌ها و اجاره‌ها به‌موقع پرداخت می‌شود.
وی با اشاره به ممنوعیت واردات عنوان کرد: در سال ۹۷ صنف پوشاک وضعیت مناسب‌تری داشته و در شرایط بهتر تولید می‌کرد؛ اما و شیوع بیماری کرونا و نوسانات ارز شرایط را بسیار سخت کرد.
شادکام عنوان می‌کند: به دلیل تحریم‌ها و مسائل دیگر، سال گذشته اجازه ورود به کالاهای خارجی در بخش پوشاک آن‌گونه که باید داده نشد و حتی برندهایی که در داخل کشور نمایندگی نداشت نتوانستند به‌خوبی فعالیت کنند و همین مسئله باعث شد تا برندهای ایرانی بهتر و بیشتر فعالیت کنند اما همان کسانی که وضع مالی خوب و تراز اقتصادی خوبی داشتند مجبور شدند که امسال هزینه زیادی برای تأمین مواد اولیه بپردازند و لذا تورم حتی بیشتر از کرونا و تحریم به اقتصاد لطمه زد.
راهکار هست مجری نیست
در این راستا حسین طوسی یکی دیگر از تولیدکنندگان پوشاک در پاسخ به سؤال ما که آیا راهی برای حمایت از صنعت پوشاک هست نیز می‌گوید: نخستین راهکار این است که هزینه تولید را پائین بیاوریم.
وی عنوان می‌کند: هزینه تولید، شامل برق، آب، سوخت، مواد اولیه، تأمین اجتماعی و کارگر بالاست و صنعتگران، یارانه تولید برای کاهش قیمت تمام‌شده کالاها را خواستار هستند.
این کارآفرین با اشاره به یکی از راه های کاهش هزینه تولید می‌افزاید: کاهش سهم بیمه کارفرما در بخش تولید یکی از این راه‌هاست که متأسفانه تاکنون تربیت اثری به آن داده نشده است.
طوسی به ما می‌گوید: معلوم نیست که چرا مسئولان دستوری صادر نمی‌کنند که بیمه سهم کارفرما کاهش یابد چون به‌محض کاهش این سهم، اشتغال افزایش می‌یابد.
هزینه‌های سربار
این تولید کننده بابیان اینکه هزینه‌های سربار تولید بسیار افزایش‌یافته و بخشی از آن به دلیل قوانین دولتی است اظهار می‌کند: به‌طور مثال شما مشاهده کنید همین مالیات بر ارزش‌افزوده چند دفعه و به چه شکلی اخذمی شود و تأثیر آن برگرانی چیست؟
وی اظهار می‌کند: ارزش‌افزوده در کشور ما در چند مرحله گرفته می‌شود یعنی به‌طور مثال یک تولیدکننده نساج وقتی پنبه را می‌خرد یک‌جور ارزش‌افزوده می‌دهد، وقتی الیاف را به کارخانه نخ‌ریسی می‌دهد یک‌جور ارزش‌افزوده پرداخت می‌کند و در مرحله پارچه‌بافی و دوخت هم‌داستان به همین شکل است.
این تولیدکننده پوشاک عنوان می‌کند: این مبالغ که تجمیع می‌شود یک عدد ۳۰ درصدی را به وجود می‌آورد که پنج درصد از تولیدکنندگان هم نمی‌توانند مالیات بر ارزش‌افزوده گرفته‌شده را برگردانند به‌عبارت‌دیگر این مالیات گرفته می‌شود و هزینه تولید را بالا می‌برد.
طوسی می افزاید: این در حالی است که مالیات بر ارزش‌افزوده باید از آخرین فردی که کالا را مصرف می‌کند گرفته شود درحالی‌که در کشور ما از تولید و گاه از یک کالا چهار مرتبه مالیات بر ارزش‌افزوده گرفته می‌شود.
تسهیلات کمرشکن
وی در خصوص تسهیلاتی که باید راه تولید را تسهیل کند اما برعکس به مانعی برای تولید ارزان تبدیل‌شده است نیز اشاره داشته و می‌گوید: مسئولان باید کاری کنند که قیمت تمام‌شده تولید و هزینه‌های سربار کاهش یابد.
وی اظهار می‌کند: سود بانکی در بقیه کشورهای دنیابین پنج‌تا شش درصد است اما در کشور ما که گفته می‌شود این نرخ ۱۸ درصد است اما واقعیت این است که با هزینه‌های جاری به ۲۰ درصد هم می‌رسد و با این میزان بهره بانکی کار تولیدی پا نمی‌گیرد.
این تولیدکننده اذعان می‌کند: امروز با این بهره‌های بانکی بالا نقدینگی بانک‌ها به حدی شده که دیگر به مصرف نمی‌رسد و مردم از بانک‌ها وام و تسهیلات نمی‌گیرند.
وی ادامه می‌دهد: در سایر کشورها هر جا که پولی در بانکی گذاشته می‌شود از سپرده‌گذار بابت نگهداری پول، هزینه دریافت می‌شود اما در کشور ما به سپرده‌گذاران بهره می‌دهند.و طبیعی است بهره بانک راه هم که به این بهره بیفزایید و به دست تولیدکننده بدهید تکلیف آن تولیدکننده و قیمت محصول نهایی وی مشخص است!
وی معتقد است اگرچه مسئولان صنعتی اعلام می‌کنند که مقررات بانکی تسهیل شده است، باز بانک‌ها در عمل کار خودشان را انجام می‌دهند!
منبع:بازار