دنیای خوش رنگ زنان هرمزگانی

جامه پوش: خیلی ها معتقدند لباس زنان این بخش از ایران فصل مشترکی از فرهنگ پوششی ایران، هندوستان و اعراب است. اگر با دقت هم به ترکیب آن نگاه کنید، جمله بیراهی نگفته اند. دقیقا هر بخش را می توان تکه ای از غنای فرهنگی داخل و خارچ ایران دانست.

از سال ها قبل هرمزگان، مرکز ارتباط خارجی ایران با کشورهای دیگر بوده و هنوز هم این روند ادامه دارد. طبیعی است که نتیجه این داد و ستد و این رفت و آمد بین المللی دریافت بخشی از فرهنگ دیگران و یا صدور فرهنگ خودی به سایر کشورها خواهد بود.

این شباهت بیشتر مربوط به زری دوزی و مشابهت زیورآلات این منطقه با کشور هندوستان یا طرح لباس بندری با لباس مردم امارات است.

با توجه به این مساله قدمت لباس بندری، از تاریخ به وجود آمدن امارات بیشتر است و گمان می‌رود رفت‌ و آمد بازرگانان و تاجران عرب، هندی و ایرانی به این مناطق باعث تاثیرپذیری از این فرهنگ‌ها شده‌است.

موضوع حائز اهمیت در لباس زنان هرمزگانی بسته به نوع پارچه و رنگ آن است و جنس پارچه‌هایی که برای پیراهن‌های زنانه انتخاب می‌شود به علت گرمای هوا به طور معمول سبک و نازک است تا جریان هوا را به راحتی از میان آن عبور دهد و همچنین در انتخاب رنگ لباس از رنگ‌های روشن یاد شده استفاده می‌ شود و درحال نیز بیشتر رنگ‌ها در تن پوشش زنان دیده می شود.

پیراهن زنان هرمزگانی به صورت بلند تا مچ پا و یا کوتاه تا رو و یا زیر زانو است که بسته به هر شهر و روستایی و یا منطقه ای متفاوت است؛ پیراهن‌ها نیز بیشتر به شکل کَندوره، گون، اشکم، نشته، آستین فراح، کِلوش، عجمی، چینی، گشاد، عربی و ساده شلالی است.

شلوار زنان نیز در تمام نواحی استان هرمزگان شکل و آرایشی همانند دارد اما تزئین دمپای شلوارها بسته به سلیقه محلی و نه شرایط آب وهوایی متفاوت است. شلوارها دارای دمپای تنگ تا زانو است و در ناحیه کمر و پایین گشاد می‌شود و قسمت مچ پا به سمت داخل را به وسیله ی زیپ یا دکمه می‌بندند.

برای دمپای شلوار از «بادله تمام»، «ودویی دستی»، «ودویی چرخی»، «پولکی»، «حاشیه ای»، «سرپاچه ای»، «گلابتونی»، «خوس لنگه ای»، «ودویی اطلسی» و «نخی» بکار می رود و بیشتر از پارچه‌های کلفت و رنگ‌های روشن برای شلوارهای بندری استفاده می شود.

چادر بندری زنان هرمزگانی نیز یکی از زیباترین چادرها در سراسر کشور که  طرح، رنگ و نوع پارچه زیبایی خاصی را برای آن‌ها به وجود آورده‌است. بیشتر چادرها به رنگ‌های قهوه‌ای خردلی و خاکستری مایل به آبی است که اغلب آن‌ها از کشورهای عربی، هند و پاکستان وارد ایران می شود.

طرز پوشیدن آن نیز به صورت (لا نیم لا و کول زدن) است که در روش نخست گوشه چادر را با دست بر روی دوش می اندازند و طرف دیگر آزاد است و شیوه دیگر نیز چادر را دور سر می‌پیچند و گوشه آن را در ناحیه گوش رها می‌کنند.

 برقع(برقه یا برقعه) نیز جزو پوشاک بانوان هرمزگانی است که علاوه بر جنبه تزیینی، کاربرد نیز دارد و نوعی حجاب محسوب می شود. اغلب زنان ساحل نشین قشم، بندرلنگه، جاسک و بندرعباس از آن استفاده می‌کنند و در مناطقی مانند رودان، حاجی‌آباد و بستک کمتر دیده می‌شود.