کسی دغدغه لباس ایرانی را ندارند
جامه پوش: فعال فرهنگی حوزه حجاب گفت: از یک سو واردات برخی دستگاه‌های تخصصی با محدودیت مواجه است و از سوی دیگر، فناوری داخلی هنوز به سطح مطلوب نرسیده است. در چنین شرایطی، صنعت پوشاک درجا می‌زند.
زینب دولتی با اشاره به استفاده از عناصر فرهنگی و هنری در طراحی لباس‌های تولید گفت: نمی‌توان گفت کاملاً به این موضوع بی‌توجهی شده است. برخی از کسب‌وکارها و برندهای طراحی لباس، به‌صورت جدی به این مسئله می‌پردازند، اما هنوز جای کار بسیار زیادی وجود دارد. به‌عنوان مثال، اگر حدود ۱۰۰ هزار فعال در حوزه پوشاک در کشور داشته باشیم، شاید تنها ۲۰۰ نفر از آنها دغدغه استفاده از مؤلفه‌های فرهنگی را داشته باشند. این نسبت بسیار محدود است.
دولتی ادامه داد: برای تست بازار یک طرح جدید، مجبوریم پارچه را در خارج تولید کنیم که با هزینه‌های گمرکی و حمل‌ونقل همراه است. این فرآیند چنان هزینه‌بردار می‌شود که بسیاری از تولیدکنندگان از خیر آن می‌گذرند. از یک سو واردات برخی دستگاه‌های تخصصی با محدودیت مواجه است و از سوی دیگر، فناوری داخلی هنوز به سطح مطلوب نرسیده است. در چنین شرایطی، صنعت پوشاک درجا می‌زند.
وی با اشاره به فرآیند طراحی لباس‌های الهام‌گرفته از معماری ایرانی گفت: برای احیای خطوط اصیل ایرانی در لباس یا باید پارچه اختصاصی تولید کنیم یا از تکنیک‌های گران‌قیمت مانند گلدوزی استفاده نمائیم. هر دو روش، هزینه تولید را افزایش می‌دهند و محصول نهایی از دسترس عموم خارج می‌شود.
این فعال صنفی با تأکید بر وجود نیروهای خلاق در صنعت پوشاک گفت: ما طراحان نخبه و خلاق زیادی داریم که مشتاق کار بر روی طرح‌های اصیل ایرانی هستند، اما در مرحله اجرا با دست‌بسته مواجه می‌شوند. اینجا دقیقاً نقطه شکست اکوسیستم است.
وی ادامه داد: از جمله راهکارهای پیشنهادی می‌توان به تسهیل واردات ماشین‌آلات تخصصی برای دوره گذار، حمایت از پژوهش و توسعه فناوری‌های تولید پارچه در داخل، ایجاد صندوق‌های حمایتی برای تولید آزمایشی طرح‌های نوآورانه و توسعه همکاری بین‌المللی برای انتقال فناوری اشاره کرد.
این تولیدکننده با اشاره به تنوع قومیتی در ایران گفت: برخلاف کشورهایی مانند هند یا عربستان که دارای یک سبک غالب پوششی هستند، ایران با تنوع بالای قومیت‌ها و پوشش‌های محلی مواجه است. این تنوع اگرچه غنای فرهنگی محسوب می‌شود، اما ایجاد یک هویت واحد پوششی را با چالش مواجه کرده است.
وی به سیستم برنامه‌ریزی مد در هند اشاره کرد و گفت: مراکزی مانند ان‌اف‌تی (NFT) هند با پشتوانه حاکمیتی، سه سال جلوتر را برنامه‌ریزی می‌کنند. آنها سالانه روی ۱۱ هزار ایده سرمایه‌گذاری می‌کنند که حدود ۴۷۰ مورد به نتیجه می‌رسد و چند مورد به برندهای جهانی تبدیل می‌شوند. این سطح از سرمایه‌گذاری نظام‌مند در صنایع خلاق ایران وجود ندارد.
در الگوی پوشش نمی‌توانیم به وحدت برسیم
دولتی گفت: اگرچه در الگوی پوشش نمی‌توانیم به وحدت برسیم، اما می‌توانیم از عناصر بصری مشترک استفاده کنیم که می‌توان به نقوش و موتیف‌های اصیل ایرانی برگرفته از معماری، پارچه‌بافی و رودوزی‌های سنتی، رنگ‌های شناخته‌شده ایرانی در سطح بین‌المللی، تلفیق عناصر بومی با طراحی مدرن برای ایجاد محصولات کاربردی اشاره کرد.
وی افزود: بسیاری از طراحان خلاق یا توان مالی لازم را ندارند، یا با محدودیت‌های زیرساختی مواجهند. نتیجه این می‌شود که طرح‌ها در مقیاس بسیار محدود (مزون‌های خاص) تولید می‌شوند، اصلاً به مرحله اجرا نمی‌رسند.
فعال فرهنگی حوزه حجاب گفت: ما در حال تلاش برای ایجاد مکانیزم‌هایی هستیم که بتوان از طریق شبکه‌سازی، حمایت از نخبگان و استفاده هوشمندانه از عناصر بصری مشترک، گام‌های عملی به سمت شکل‌گیری هویت پوششی ایرانی برداریم.